Saxon pisze:W języku polskim jest różnica między trybem przypuszczającym a oznajmującym czasownika. Wygląda to mniej więcej tak: sprzedałem banany - oznajmujący, może sprzedam banany, (lub też) być może będę sprzedawał banany- przypuszczający. W kwestii lektury polecam art 190 i 191 kk.
Widzę, że czytać umiesz, ale interpretować przepisy i je rozumieć to inna bajka! Poczytaj sobie o znamionach przestępstw ujętych w podanych przez ciebie artykułów!
W prawie karnym zwrot „wzbudzenie uzasadnionej obawy” jest m.in. znamieniem przestępstwa „groźby karalnej” z art. 190 Kodeksu karnego (K.k.), w myśl którego: „Kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2”.
„Wzbudzenie
uzasadnionej obawy” jest zatem znamieniem strony przedmiotowej wskazanego wyżej przestępstwa, tj. skutkiem działania sprawcy, który, posługując się groźbą, popełnienia przestępstwo na szkodę pokrzywdzonego lub osoby mu najbliższej, wzbudza w nim obawę, że zostanie ona spełniona, jeśli nie zachowa się zgodnie z wolą napastnika.
W celu ustalenia, czy strach pokrzywdzonego był uzasadniony, należy natomiast przeanalizować okoliczności, w których groźba została złożona. Dla bytu odpowiedzialności konieczne jest wykazanie, że sprawca miał zamiar, to znaczy chciał wywołać u pokrzywdzonego obawę spełnienia groźby.
A odnośnie pomawiania podaję interpretację prawną, a nie językową:
Art. 212.
§ 1. Kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nie mającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności,
podlega grzywnie, karze ograniczenia albo pozbawienia wolności do roku.
§ 2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 za pomocą środków masowego komunikowania,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 3. W razie skazania za przestępstwo określone w § 1 lub 2 sąd może orzec nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, Polskiego Czerwonego Krzyża albo na inny cel społeczny wskazany przez pokrzywdzonego.
§ 4. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 lub 2 odbywa się z oskarżenia prywatnego.
Przedmiotem ochrony z cytowanego artykułu jest przede wszystkim dobre imię innego człowieka. Przez ochronę dobrego imienia należy rozumieć tutaj ocenę wartości osoby pomawianej w pojęciu innych ludzi. Oznacza przysługujące każdemu podmiotowi domniemanie o jego uczciwości, właściwym postępowaniu i posiadaniu cech koniecznych do zajmowania określonego stanowiska, wykonywania zawodu lub prowadzenia określonej działalności. Podlega ochronie nawet wówczas, gdy dana osoba ma w społeczności złą opinię, nawet opartą na obiektywnych przesłankach.
Do przypisania popełnienia czynu pomówienia niezbędne jest pomówienie o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć go w opinii publicznej (upokorzyć wobec większej, bliżej nieokreślonej liczby osób) lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Sprawca pomawia inny podmiot, a zatem komunikuje przynajmniej jednej osobie zarzut odnośnie do postępowania (zachowania) lub właściwości (cech, zazwyczaj o charakterze trwałym) innego podmiotu. Pomówienie jest więc możliwe tylko w sytuacji wypowiadania takich opinii do innych ludzi. Wypowiadanie takich słów tylko w obecności samego zainteresowanego nie jest pomówieniem, bowiem nie prowadzi to do poniżenia go w opinii publicznej. Takie zachowanie podnoszącego zarzut może jednak wypełniać znamiona przestępstwa zniewagi (art. 216 kk).
Pomówić można osoby fizyczne (ale tylko żyjące w chwili popełnienia czynu), grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nie mającą osobowości prawnej.
Sposób działania sprawcy nie ma znaczenia. Chodzi tu o każdy sposób umożliwiający przekazanie treści zarzutu innej osobie (mowa, pismo, gesty, język migowy używany przez głuchoniemych, rysunek). Zniesławienie może być popełnione tylko w formie działania. Osoby, w obecności których dokonuje się pomówienie muszą być zdolne do odebrania przekazywanej informacji. Jeżeli np. osoba nie zna języka lub z innych względów nie jest w stanie odebrać przekazywanej informacji, to znamiona przestępstwa zniesławienia nie zostaną zrealizowane.
Pomawiany podmiot nie musi być wskazany imiennie, jeżeli, biorąc pod uwagę inne okoliczności, można go zidentyfikować (wyrok SN z 23 października 1936 r., 2 K 852/36, RPEiS 1937, nr 4, s. 848).
Nurkowanie to jedyna dziedzina życia codziennego, w której osiągnięcie dna jest sukcesem.
"czasami lepiej siedząc cicho wyglądać na idiotę, niż odezwać się i rozwiać wszelkie wątpliwości...".