Przemyslenia Krzysia 2

[krzycho88]

Smutek

Smutek to to, czego unikamy
Ale niestety ucieczki przed nim nie mamy
Gdy nas to uczucie nachodzi
Często chęć do życia daleko odchodzi

Skąd się to bierze zazwyczaj nie wiemy
Jak sobie z tym poradzić?
Gdy zewsząd tyle nieufności
Z kim się podzielić z swoich przypadłości

Nie masz zaufania
By powiedzieć coś, komu
Zazwyczaj zamykasz się w sobie
Niczym w pustym domu

Boisz się wyjść do ludzi
By się nie ośmieszyć
Z resztą będą się z tego tylko cieszyć

Komu się zwierzyć?
Tylko kochanej osobie
Która sens życia
Przywróci wnet Tobie
88

[krzycho88]

Niepewność

Mówisz, że kochasz
Ale zadaj sobie to proste pytanie
Czym jest miłość?
Odpowiedz wpierw na nie

Czy to, że czujesz pogardę do kogoś innego?
A lubisz tego, tego jedynego
Czy to, że odwracasz wzrok w inną stronę na widok źle odzianego?
A patrzysz z uwielbieniem na tego wybranego

Czy wtedy, gdy omijasz człowieka w wielkiej potrzebie?
A z wybraną osobą chcesz być w siódmym niebie
Czy wtedy, gdy odpychasz słabego?
A przytulasz tego wybranego

Czy wtedy, gdy podnosisz pięści lub chcesz komuś wydrapać oczy?
A pieścić delikatnie kogoś pośród cichej nocy
Czy wtedy, gdy okradasz biednego?
A łupem nagradzasz niczego nie wiedzącego

Można dalej wymieniać te porównania
Nawet do samego rana
Wiedz jednak, że nie masz pojęcia o miłości
Gdy w Twych czynach krzywda ludzka gości

Chcesz kochać szczęśliwie
Kochaj wszystkich ludzi
Niech nieszczęście innych
Twych rąk nie pobrudzi

Kto uwierzy w Twoje zwierzenia?
Gdy z Twego powodu słychać zawodzenia.
88

[Anetchen]

Musze napisac ze jestem pod wrazeniem Twoich wierszy, samo zycie ...napisane wysmienicie ...

[Marcelina]

Zgadzam się.

Przemyślenia Krzycha są sensowne i dotykają najczulszych miejsc .....

[krzycho88]

Jesienna szarość

Mamy teraz okres szarości
Zieleń już rzadko na widoku gości
Niebo się smutne popielate
Długa będzie tęsknota za radosnym latem

Posmutniały też kościańskie kanały
Świat nad nimi zrobił się taki pusty mały
Drzewa w wodzie liście pogubiły
Wyglądają tak jakby swe lato z siebie zmyły

Smutne są także kościoły
Bo z czego się cieszyć mają
Jak tu ludzie przynoszą smutki
Które co dzień mają

W modlitwie do Swego Boga
Każdy prosi
By odeszła od niego bieda
Którą co dzień znosi

Modli się także by mógł pracować
Aby swoją rodzinę od głodu zachować
Przecież nie za te odnowione ołtarze
Życie ich tak srodze karze

Nie to brak w tym mieście jedności
Jest przyczyną utraty w tym mieście radości
To tu przy poklasku władzy, wbrew szarej ludności
Wyrzucono w obce ręce przemysłowe wartości

Kto tym ludziom da pracę
Przywróci zgodę w rodzinie
Kiedy to miasto znów z przemysłu zasłynie?

Na usta cisną się smutne pytania
Nie żądaj jednak odpowiedzi od swego Świętego Pana
Tą biedę stworzyli ludzie
Którzy mówią że żyją w politykierskim trudzie

Dla nich są ważne ich własne kieszenie
A nie Twoje człowieku prosty wielkie zmartwienie
Cóż robić ?
Słuszne pytanie
Niech prawdziwa sprawiedliwość w tym kraju najszybciej się stanie
88

[krzycho88]

Za opuszczenie słowa -zrobiło- w trzecim wierszu
Pozdrawaim wszystkich serdecznie
Krzysztof

[krzycho88]

Dzień Niepodległości

Polska czy to tylko słowo którym się szafuje
Gdy jakieś prywatne interesy się buduje
Dla nas ludzi prostych ono wiele znaczy
Dla niego naszą biedę się tłumaczy

Ty oddasz dla niej to co masz jedynego
Czego możesz oczekiwać od kogoś bogatego
Od kogoś kto o tym słowie nie jednym kłamstwem opowie

Spójrz na historię polskiej niepodległości
Gdy ją tracimy kraj jest pełen żałości
Potem jest wielka wola zjednoczenia
Nie mamy też nic do stracenia

Do oddania życia jest wielkie zrozumienie
Jest to ważniejsze niż nasze zbawienie
Przychodzi zwycięstwo jest czas odbudowy
Naród jest silny zda się że nowy

Ale wśród uśpienia z tej wielkiej radości
Rodzą się kombinacje jak przywłaszczyć sobie odbudowane wartości
Znika majątek bogacą się nazwiska
Już za późno Naród bezsilnie wśród biedy się ciska

Z tej wielkiej pracy z tego poświęcenia
Znowu mamy wszystko do stracenia
Bogaty znów kradnie, wszystko rujnuje
Swoją fortunę jeszcze wyżej buduje

Cóż na to powiesz biedny człowiecze
Po bruku znowu Twoja krew pociecze.
88

[krzycho88]

Codziennie w drodze do pracy
Z plakatu ktoś na ciebie patrzy

Raz jest to piękna i radosna modelka
A gdzie indziej jakaś twarz smutna i zdumiona
Jakby zdało by się zaskoczona

Do tego krótki komentarz dodany
Że facet został wydymany
Że opuścili go koledzy
I w Polsce nikt mu nie wierzy

Tak postępują nasi politycy
U nich się tylko świeży pieniądz liczy
Ci co je im dają
Z piedestału nigdy nie spadają

Jednak jak ktoś coś złego na nich powie
Od razu dostaje od nich po głowie
Od razu się jego wypierają
I mówią że wcale go nie znają

Jak byś chciał poznać kulisy całej sprawy
To się nie dowiesz nawet jak byś był łaskawy
Powołuje się jakieś dziwne komisję
Które niby sprawę badają, ale tak naprawdę całą ją ukrywają

Niby robią szybkie ruchy
Ale pewno by wywołać zawieruchy
Sprawa się wlecze, ma nowe wątki
Ale ciągle są to normalne początki

W końcu powstają grube tomy
Ale problem nie zostaje wyjaśniony.
88

[krzycho88]

Niekiedy życie człowieka zaskakuje
Myślisz że Twój uśmiech ludzi Tobie zjednuje
Masz do kogoś zaufanie
A on Cię postawia przy ścianie
Co o tym myśleć
Czy się tym przejmować
Ot trzeba normalnie spokój ducha zachować
Jak miał byś się zamartwiać
Tym że ktoś Ciebie nie rozumie
Że życie zupełnie inaczej pojmuje
To byś swe życie normalnie zmarnował
Nawet wtedy jak byś urazę gdzieś w głębi zachował
Czas biegnie codziennie do przodu
Nie rzucasz się w głębie
Tylko szukasz brodu
W życiu mamy tylko jedno rozwiązanie
Najlepiej spokojnie czekać na nie
Nie ma sensu wybiegać
Mu naprzeciw
Bezmyślnie do przodu
Można zakończyć drogę
Po prostu za młodu
Uważaj skrzętnie
Na ludzkie złośliwości
Bo wśród nas są tacy którzy z lubością łamią kości
Wśród bliskich
Wrogów upatrują
I swym działaniem
Ich po prostu rujnują
Co można o nich powiedzieć
Nic
Lepiej zapomnieć
Nic o nich nie wiedzieć
Gdy sami zostaną może zrozumieją
Że żyć należy ciągle z miłosną nadzieją.

- - - . . - - - . .

[krzycho88]

Lubimy ładne widoki
Nie zawsze horyzont musi być tak szeroki
Wystarczy, że zamyka go rzeka
Park i jakaś mieścina niedaleka

Ciągle jest na czymś pięknym
Oprzeć swe oczy
Nawet trawa z swym srebrnym przybraniem
Nas zauroczy

Gdy jesteś zmęczony
Tygodniem pracy
Możesz swe życie
Zobaczyć inaczej

Wystarczy wytargać rowerek
I wybrać się na nim na dłuższy spacerek
Dotrzeć tam gdzie nie dojadą samochody
I na łonie przyrody zażyć swobody

Tam ryk silników ciszy nie kale
I ludzi także nie znajdziesz wcale
Możesz w spokoju patrząc na wodę
Podziwiać zawsze piękną przyrodę

Tutaj swe myśli uporządkować
I po marzeniach skrytych powędrować
Tutaj swe życie uporządkujesz
Do swego celu śmielej wędrujesz

Możesz już potem tak odmieniony
Wrócić do spraw często straconych
Taka odskocznia to dobra sprawa
Chociaż życie nasze to nie zabawa.
88
- - - . . - - - . .

[krzycho88]

Starość

Boimy się tego określenia
Gdy nasze życie w starość się zmienia
Czy mamy wpływ na to określenie
Przecież nie marzy nam się zatracenie

O tym w jakim okresie życie się układa
Decyduje warunków cała gromada
To jakie masz zapatrywania
Jak podchodzisz do sztuki kochania

Jakie priorytety mają poszczególne wartości
Jak często pytanie o sen życia u Ciebie gości
Czy innymi się opiekujesz
Czy kogoś wdzięczność sobie zyskujesz

W różnym wieku ludzie kończą swe życie
Powiesz, że to nie żadne odkrycie
Przyczyna zejścia jest zawsze stała
Niektóra jednak taka że ofiara sama tego chciała

Inna to jakieś wrodzone dolegliwości
Znowu ktoś innemu ktoś połamał kości
Ja zmierzam w inną stronę
Kiedy Twe życie od Ciebie jest uzależnione

To wtedy gdy nie ufasz nikomu
Że chciałbyś przebywać w Twoim własnym domu
Gdy Cię nie obchodzi
Że gdzieś z boku do ciebie jakiś płacz dochodzi

Obce stały Ci się ludzkie odczucia
Że od człowieka ważniejsza jest guma do żucia
Siedzisz w kącie, pijesz alkohol, palisz papierosy
Nie obchodzą Cię życia nikogo losy

Patrzysz w sufit
Masz pretensje że nic od życia nie dostałeś
Mimo że jesteś młody to już się zestarzałeś

Inni w wieku sędziwym, wychodzą z swego domu
Są zadowoleni jak mogą pomóc coś komu
Z lubością patrzą jak żyje przyroda
Mimo podeszłego wieku ich dusza jest taka młoda

Jeszcze wiedzą że do świata żywych się zaliczają
I każdym najmniejszym osiągnięciem się zachwycają
Więc się nad sobą nie rozczulaj
Jak pszczoła pełna życia wyleć ze swego ula

Piękno życia jest tam gdzie dolecisz
Nie siedź więc w sobie pełen markotności
Znajdź szybko drogę do swojej radości
Znajdziesz ją tylko w miłości

Jeśli zostaniesz w swojej niewolącej skorupie
Nie możesz żyć a i w piekle możesz się upiec
Nie pomogą Ci ani psycholodzy czy inni lekarze
Jak Twoje Ja umrzeć Ci karze
Więc najdłużej pilnuj swojej młodości
Byś nigdy nie zaznał uczucia starości
88